| ای سرد و گرم چرخ کشیده | شیرین و تلخ دهر چشیده | |
| اندر هزار بادیه گشته | بر تو هزار باد وزیده | |
| بی‌حد بنای آز کشفته | بی‌مر لباس صبر دریده | |
| در چند کارزار فتاده | در چند مرغزار چریده | |
| اقلیم‌ها به نام سپرده | در دشت‌ها به وهم دویده | |
| در بحرها چو ابر گذشته | در دشت‌ها چو باد تنیده | |
| در سمج‌های حبس نشسته | با حلقه‌های بند خمیده | |
| بی‌بیم در حوادث جسته | بی‌باک با سپهر چخیده | |
| اندوه، بوته‌ی تو نهاده | اندیشه، آتش تو دمیده | |
| گردون ترا عیار گرفته | یک ذره بر تو بار ندیده | |
| اعجاز گفته‌ی تو ستوده | انصاف کرده‌ی تو گزیده | |
| سحر آمده به رغبت و اشعار | از تو به گوش حرص شنیده | |
| باغی است خاطر تو شکفته | شاخی است فکرت تو دمیده | |
| هر کس بری ز شاخ تو برده | هر کس گلی ز باغ تو چیده | |
| وین سر بریده خامه‌ی بی حبر | رزق تو از تو بازبریده | |
| افزون نمی‌کند ز لباده | برتر نمی‌شود ز ولیده | |
| وان کسوتی که بختت رشته است | نابافته است و نیم تنیده | |
| تا چند بود خواهی بی‌جرم | در کنج این خراب خزیده | |
| چهره ز زخم درد شکسته | قامت ز رنج بار خمیده | |
| لرزان به تن چو دیو گرفته | پیچان به جان چو مار گزیده |