| چرا نگرید چشم و چرا ننالد تن؟ | کزین برفت نشاط و از آن برفت وسن | |
| چنان بگریم کم دشمنان ببخشایند | چو یادم آید از دوستان و اهل وطن | |
| سحر شوم ز غم و پیرهن همی بدرم | ز بهر آن که نشان تن است پیراهن | |
| ز رنج و ضعف بدان جایگه رسید تنم | که راست ناید اگر در خطاب گویم من | |
| صبور گشتم و دل در بر آهنین کردم | بخاست آتش از این دل چو آتش از آهن | |
| بسان بیژن در مانده‌ام به بند بلا | جهان به من بر تاریک چون چه بیژن | |
| برم ز دستم چون سوزن آژده وشی | تنم چو سوزن و دل همچو چشمه‌ی سوزن | |
| نبود یارم از شرم دوستان گریان | نکرد یارم از بیم دشمنان شیون | |
| ز درد انده و هجران گذشت بر من دوش | شبی سیاه‌تر از روی ورای اهریمن | |
| نمی‌گشاد گریبان صبح را گردون | که شب دراز همی کرد بر هوا دامن | |
| طلایه بر سپه روز کرد لشکر شب | ز راست خرفه شعری ز چپ سهیل یمن | |
| مرا ملال گرفته ز دیر ماندن شب | تنی به رنج و عذاب و دلی به گرم و حزن | |
| در آن تفکر مانده دلم که فردا را | پگاه این شب تیره چه خواهدم زادن | |
| از آن که هست شب آبستن و نداند کس | که هاله چون سپری شد چه زاید آبستن | |
| گذشت باد سحرگاه و ز نهیب فراق | فرو نیارست آمد بر من از روزن | |
| نخفته‌ام همه شب دوش و بوده‌ام نالان | خیال دوست گواه من است و نجم پرن | |
| نشسته بودم کامد خیال او ناگاه | چو ماه، روی و چو گل، عارض و چو سیم، ذقن | |
| مرا بیافت چو یک قطره خون جوشان دل | مرا بیافت چو یک تار موی نالان تن | |
| ز بس که کند دو زلف و ز بس که راندم اشک | یکی چو در ثمین و یکی چو مشک ختن | |
| مرا و او را از چشم و زلف گرد آمد | ز مشک و لل یک آستین و یک دامن |