| دارد سپهر خوانده‌ی مهر ترا به ناز | ندهد زمانه رانده‌ی کین ترا امان | |
| بالای رتبت تو گذشته ز هر فلک | پهنای بسطت تو رسیده به هر مکان | |
| یک پایه دولت تو نگشته است هیچ چرخ | یکروزه بخشش تو ندیده است هیچ کان | |
| گرید همی نیاز جهان از عطای تو | خندد همی عطای تو بر گنج شایگان | |
| نه چرخ را خلاف تو کاری همی رود | نه ملک را ز رای تو رازی بود نهان | |
| پیوسته تیره و خجل است ابر و آفتاب | زان لفظ درفشان تو و دست زرفشان | |
| جاه ترا سعادت چون روز را ضیا | عزم ترا کفایت چون تیغ را فسان | |
| گر نه ز بهر نعمت بودی، بدان درست | از فصل‌های سال نبودی ترا خزان | |
| از بهر دیده و دل بدخواه تو فلک | سازد همی حسام و طرازد همی سنان | |
| بیمت چو تیغ سر بزند دشمن ترا | گر چون قلم نبندد پیشت میان به جان | |
| از تو قرین نصرت و اقبال دولت است | ملک علاء دولت و دین صاحب قران | |
| والله که چشم چرخ جهاندیده هیچ وقت | چون من ندیده بنده و چون تو خدایگان | |
| ای بر هوات خلق همه سود کرده، من | بر مایه‌ی هوات چرا کرده‌ام زیان؟ | |
| اندر ولوع خدمت خویش اعتقاد من | دانی همی و داند یزدان غیبدان | |
| چون بلبلان نوای ثناهای تو زدم | تا کرد روزگار مرا اندر آشیان | |
| آن روی و قد بوده چو گلنار و ناروان | با رنگ زعفران شد و با ضعف خیزران | |
| اندر تنم ز سرما بفسرد خون تن | بگداخت بازم آتش دل مغز استخوان | |
| آکنده دل چو نار ز تیمار و هر دو رخ | گشته چو نار کفته ز اشک چو ناردان | |
| تا مر مرا دو حلقه‌ی بنده است بر دو پای | هست این دو دیده گویی از خون دو ناودان | |
| بندم همی چه باید کامروز مرمرا | بسته شود دو پای به یک تار ریسمان |