| با حنجره زخم یافته گویم | با کوژی خم گرفته چوگانم | |
| اندر زندان چو خویشتن بینم | تنها گویی که در بیابانم | |
| در زاویه‌ی فرخج و تاریکم | با پیرهن سطبر و خلقانم | |
| گوری است سیاه رنگ دهلیزم | خوکی است کریه روی دزبانم | |
| گه انده جان به باس بگسارم | گه آتش دل به اشک بنشانم | |
| تن سخت ضعیف و دل قوی بینم | امید به لطف و صنع یزدانم | |
| باطل نکند زمانه‌ام ایرا | من بندی روزگار بهمانم | |
| هرگه که به نظم وصف او یازم | والله که چو عاجزان فرومانم | |
| حری که من از عنایت رایش | با حاصل و دستگاه و امکانم | |
| رادی که من از تواتر برش | در نور عطا و ظل احسانم | |
| ای آنکه همیشه هر کجا هستم | بر خوان سخاوت تو مهمانم | |
| بی‌جرم نگر که چون درافتادم | دانی که کنون چگونه حیرانم | |
| بر دل غم و انده پراکنده | جمع است ز خاطر پریشانم | |
| زی درگه تو همی رود بختم | در سایه‌ی تو همی خزد جانم | |
| مظلومم و خیزد از تو انصافم | بیمارم و باشد از تو درمانم | |
| آخر وقتی به قوت جاهت | من داد ز چرخ سفله بستانم | |
| از محنت باز خر مرا یک ره | گر چند به دست غم گروگانم | |
| چون بخریدی مرا گران مشمر | دانی که به هر بهایی ارزانم | |
| از قصه‌ی خویش اندکی گفتم | گرچه سخن است بس فراوانم | |
| پیوسته چو ابر و شمع می‌گریم | وین بیت چو حرز و ورد می‌خوانم: |