| در سینه کشیده عقل گفتارم | بر دیده نهاده فضل دیوانم | |
| شاهین هنرم نه فاخته مهرم | طوطی سخنم نه بلبل الحانم | |
| مر لل عقل و در دانش را | جاری نظام و نیک وزانم | |
| نقصان نکنم که در هنر بحرم | خالی نشوم که در ادب کانم | |
| از گوهر دامنی فرو ریزد | گر آستیی ز طبع بفشانم | |
| در غیبت و در حضور یکرویم | در انده و در سرور یکسانم | |
| در ظلمت عزل روشن اطرافم | در زحمت شغل ثابت ارکانم | |
| با عالم پیر قمر می‌بازم | داو دو سر و سه سر همی خوانم | |
| وانگه بکشم همه دغای او | بنگر چه حریف آبدندانم | |
| بسیار بگویم و برآسایم | زان پس که زبان همی برنجانم | |
| کس بر من هیچ سر نجنباند | پس ریش چو ابلهان چه جنبانم؟! | |
| ایزد داند که هست همچون هم | در نیک و بد آشکار و پنهانم | |
| والله که چو گرگ یوسفم والله | بر خیره همی نهند بهتانم | |
| گر هرگز ذره‌یی کژی باشد | در من نه ز پشت سعد سلمانم | |
| بر بیهده باز مبتلا گشتم | آورد قضا به سمج ویرانم | |
| بکشفت سپهر باز بنیادم | بشکست زمانه باز پیمانم | |
| در بند نه شخص، روح می‌کاهم | از دیده نه اشک، مغز می‌رانم | |
| بیهش نیم و چو بیهشان باشم | صرعی نیم و به صرعیان مانم | |
| غم طبع شد و قبول غم‌ها را | چون تافته ریگ زیر بارانم | |
| چون سایه شدم ز ضعف وز محنت | از سایه‌ی خویشتن هراسانم |