| بر سیم به خامه گهر ببارم | در سنگ به پولاد خون برانم | |
| فردا به حقیقت بهار گونم | امروز به گونه اگر خزانم | |
| این بار به لوهور چون درآیم | گر بگذرم از راوه قرطبانم | |
| اندوه تو هم پیش چشم دارم | گر من چه در اندوه بیکرانم | |
| ارجو که چو دیدار تو بینم | بر روی تو زین گوهران فشانم | |
| ترسم که تلاقی بود از آن پس | کز رنج و عنا کم شود توانم | |
| تو مشک به کافور برفشانی | من عاج به شمشاد برنشانم | |
| دانم سخن من عزیزداری | داری سخن من عزیز دانم | |
| دانی تو که چه مایه رنج بینم | تا نظمی و نثری به تو رسانم |