| دانی که به باطل چگونه بندم | دانی که به حق من چه مهربانم | |
| گفتی که همانی که دیده بودم | یک بهره به بوده همی نمانم | |
| آنم به ثبات و وفا که دیدی | وز چهره و قامت همی جز آنم | |
| پیچان و نوان و نحیف و زردم | گویی به مثل شاخ خیزرانم | |
| از عجز چو بی‌جان فکنده شخصم | وز ضعف چو بی‌شخص گشته جانم | |
| خفتن همه بر خاک و از ضعیفی | بر خاک نگیرد همی نشانم | |
| هست این همه محنت که شرح دادم | با این همه پیوسته ناتوانم | |
| هرچند که پژمرده‌ام ز محنت | در عهد یکی تازه بوستانم | |
| بالله که نه رنجورم و نه غمگین | بس خرمم و نیک شادمانم | |
| با مفخر آزادگان به خوانم | با رتبت آزادگان بیانم | |
| در معرکه‌ی روزگار دونم | با هرچه همی آورد توانم | |
| مانده خرد پردل از رکابم | رنجه هنر سرکش از عنانم | |
| برقم که کشیده یکی حسامم | دودم که زدوده یکی سنانم | |
| و آن گه که مرا زخم کرد باید | شمشیر کشیده بود زبانم | |
| پیداست هنرهای من به گیتی | گر چندین از دیده‌ها نهانم | |
| گیرم که من از کار بازماندم | امروز در این حبس امتحانم | |
| والله که ز جور فلک نترسم | کز عدل شهنشاه در امانم | |
| در حبس آرایش نخیزد از من | بر تابه بمانده است نیز نانم | |
| ور هیچ بخواهد خدای روزی | از بخت چه انصاف‌ها ستانم | |
| اندر دم دولت زمین بدرم | گر مرگ نگیرد همی روانم |