| چون مشرف است همت بر رازم | نفسم غمی نگردد از آزم | |
| چون در به زیر پاره‌ی الماسم | چون زر پخته در دهن گازم | |
| بسته دو پای و دوخته دو دیده | تا کی بوم صبور که نه بازم | |
| با هرچه آدمی است همی گویی | در هر غمی کش افتد انبازم | |
| من گوهرم ز آتش دل ترسم | ناگاهی آشکاره شود رازم | |
| نه نه کر گر فلک بودم بوته | و آتش بود اثیر بنگدازم | |
| روی سفر نبینم و از دانش | گه در حجاز و گاه در اهوازم | |
| ابرم که در و لل بفشانم | چون رعد در جهان فتد آوازم | |
| از راستی چو تیر بود بیتم | دشمن کشم از آن چو بیندازم | |
| زان شعر کایچ خامه نپردازد | کان را به یک نشست نپردازم | |
| بادم به نظم و نثر و نه نمامم | مشکم به خلق و جود و نه غمازم | |
| مقصود می‌نیابم و می‌جویم | مقصد همی نینم و می‌تازم | |
| بر عمر و بر جوانی می‌گریم | کانچم ستد فلک ندهد بازم | |
| با چرخ در قمارم می‌مانم | وین دست چون نگر که همی بازم |