| شخصی به هزار غم گرفتارم | در هر نفسی به جان رسد کارم | |
| بی‌زلت و بی‌گناه محبوسم | بی‌علت و بی‌سبب گرفتارم | |
| در دام جفا شکسته مرغی‌ام | بر دانه نیوفتاده منقارم | |
| خورده قسم اختران به پاداشم | بسته کمر آسمان به پیکارم | |
| هر سال بلای چرخ مرسومم | هر روز عنای دهر ادرارم | |
| بی‌تربیت طبیب رنجورم | بی‌تقویت علاج بیمارم | |
| محبوسم و طالع است منحوسم | غمخوارم و اختر است خونخوارم | |
| بوده نظر ستاره تاراجم | کرده ستم زمانه آزارم | |
| امروز به غم فزونترم از دی | و امسال به نقد کمتر از پارم | |
| طومار ندامت است طبع من | حرفی است هر آتشی ز طومارم | |
| یاران گزیده داشتم روزی | امروز چه شد که نیست کس یارم؟ | |
| هر نیمه شب آسمان ستوه آید | از گریه‌ی سخت وناله‌ی زارم | |
| زندان خدایگان که و من که | ناگه چه قضا نمود دیدارم؟! | |
| بندی است گران به دست و پایم در | شاید! که بس ابله و سبکبارم | |
| محبوس چرا شدم نمی‌دانم | دانم که نه دزدم و نه عیارم | |
| نز هیچ عمل نواله‌یی خوردم | نز هیچ قباله باقیی دارم | |
| آخر چه کنم من و چه بد کردم | تا بند ملک بود سزاوارم | |
| مردی باشم ثناگر و شاعر | بندی باشد محل و مقدارم؟ | |
| جز مدحت شاه و شکر دستورش | یک بیت ندید کس در اشعارم | |
| آن است خطای من که در خاطر | بنمود خطاب و خشم شه خوارم |