| تا کی دل خسته در گمان بندم | جرمی که کنم بر این و آن بندم | |
| بدها که ز من همی رسد بر من | بر گردش چرخ و بر زمان بندم | |
| ممکن نشود که بوستان گردد | گر آب در اصل خاکدان بندم | |
| افتاده خسم چرا هوس چندین | بر قامت سرو بوستان بندم | |
| وین لاشه خر ضعیف بدره را | اندر دم رفته کاروان بندم | |
| وین سستی بخت پیر هر ساعت | در قوت خاطر جوان بندم | |
| چند از غم وصل در فراق افتم | وهم از پی سود در زیان بندم | |
| وین دیده‌ی پرستاره را هر شب | تا روز همی بر آسمان بندم | |
| وز عجز دو گوش تا سپیده دم | در نعره و بانگ پاسبان بندم | |
| هرگز نبرد هوای مقصودم | هر تیر یقین که در گمان بندم | |
| کز هر نظری طویله‌ی لل | بر چهره‌ی زرد پرنیان بندم | |
| چون ابر ز دیده بر دو رخ بارم | باران بهار در خزان بندم | |
| خونی که ز سرخ لاله بگشایم | اندر تن زار ناتوان بندم | |
| بر چهره‌ی چین گرفته از دیده | چون سیل سرشک ناردان بندم | |
| گویی که همی گزیده گوهرها | بر چرم درفش کاویان بندم | |
| از کالبد تن استخوان ماندم | امید درین تن از چه سان بندم | |
| زین پس کمری اگر به چنگ آرم | چون کلک کمر بر استخوان بندم | |
| از ضعف چنان شدم که گر خواهم | ز اندام گره چو خیزران بندم | |
| در طعن چو نیزه‌ام که پیوسته | چون نیزه میان به رایگان بندم | |
| کار از سخن است ناروان تا کی | دل در سخنان ناروان بندم |