| عمرم همی قصیر کند این شب طویل | وز انده کثیر شد این عمر من قلیل | |
| دوشم شبی گذشت چه گویم چگونه بود؟ | همچون نیاز تیره و همچون امل طویل | |
| کف‌الخضیب داشت فلک ورنه گفتمی | بر سوک مهر جامه فرو زد مگر به نیل | |
| از ساکنی چرخ و سیاهی شب مرا | طبع از شگفت خیره و چشم از نظر کلیل | |
| گفتم زمین ندارد اعراض مختلف | گفتم هوا ندارد ارکان مستحیل | |
| چشمم مسیل بود ز اشکم شب دراز | مردم در او نخفت و نحسبند در مسیل | |
| این دیده گر به لل رادست در جهان | با او چرا به خوابی باشد فلک بخیل؟ | |
| روز از وصال هجر درآبم بود مقام | شب از فراق وصل در آتش کنم مقیل | |
| چون مور و پشه‌ام به ضعیفی چرا کشد | گردون به سلسله در، پایم چو شیر و پیل؟ | |
| زنده خیال دوست همی داردم چنین | کاید همی به من شب تار از دویست میل | |
| گه بگذرد ز آب دو چشمم کلیم‌وار | گه در شود در آتش دل راست چون خلیل | |
| نه سوخته در آتش و نه غرقه اندر آب | گویی که هست بر تن او پر جبرئیل | |
| زردست و سرخ دو رخ و دیده مرا به عشق | زان دو رخ منقش وزان دیده‌ی کحیل | |
| چون نوحه‌یی برآرم یا ناله‌یی کنم | داودوار کوه بود مر مرا رسیل | |
| او را شناسم از همه خوبان اگر فلک | در آتشم نهد که نیارم بر او بدیل | |
| تا کی دلم ز تیر حوادث شود جریح | تا کی تنم ز رنج زمانه بود علیل | |
| هرگز چو من نگیرد چنگ قضا شکار | هرگز چو من نیابد تیغ بلا قتیل | |
| یک چشم در سعادت نگشاد بخت من | کش در زمان نه دست قضا درکشید میل | |
| نه نه به محنت اندرم آن حال تازه شد | کان سوی هر سعادت و دولت بود دلیل | |
| پدرام و رام کرد مرا روزگار و بخت | خواجه رئیس سید ابوالفتح بی‌عدیل |