| به چرخ و بحر نیارم ترا صفت کردن | که چرخ با تو زمین است و بحر با تو شمر | |
| ز بهر روی تو خورشید خواستی که شدی | شعاع ذره‌ش چون نور دیده، حس بصر | |
| به روز بخشش تو ابر خواستی که شدی | ز بهر کف جواد تو قطره‌هاش درر | |
| بهی ز خلق و هم از خلقی و عجب نبود | که هم ز گوهر، دارند افسر گوهر | |
| به نعمت تو که تا غایبم ز مجلس تو | نکرد در دل من شادی خلاص، اثر | |
| ببند گو در عمرم زمانه را چو نعم | نمی‌گشاید از مجلس تو بر من در | |
| در آب و آذرم از چشم ودل به روز و به شب | نه هیچ جای مقام و نه هیچ روی مفر | |
| ولیک مدح و ثنای ترا به خاطر و طبع | چو چندن اندر آبم چو عود بر آذر | |
| ز شوق طلعت و حرص خیال تو هستم | به روز چون حربا و به شب چو نیلوفر | |
| رضا دهی به حقیقت که کارم اندر دل | «مگر» به سر برم این عمر نازنین به «مگر» | |
| ز فرق تا به قدم آتشم مرا دریاب | که زود گردد آتش به طبع خاکستر | |
| به مجلس تو ز من نایب این قصیده بس است | که هیچ حاجت ناید به نایب دیگر | |
| نمی‌توانم خواندن به نام در یتیم | که عقل و فکرتش امروز مادرست و پدر | |
| به غرب و شرق ز رایت همی امان خواهد | که هست او را بر طبع و خاطر تو گذر | |
| همیشه تا ماه از قرب و بعد چشمه‌ی مهر | گهی چو چفته کمان گردد و گهی چو سپر | |
| زمانه باشد آبستنی به روز و به شب | سپهر باشد بازیگری به خیر و به شر | |
| به پای همت بر فرق آفتاب خرام | به چشم نعمت در روی روزگار نگر | |
| شراب شادی نوش و نوای لهو نیوش | لباس دولت پوش و بساط فخر سپر | |
| ولیت سرو سهی باد سر کشیده به ابر | عدوت سرو مسطح که برنیارد سر | |
| ز دست طبع همیشه به تیغ اره صفت | بردیده باد چو ناخن حسود را حنجر |