| دوال رحلت چون بر زدم به کوس سفر | جز از ستاره ندیدم بر آسمان لشکر | |
| چو حاجبان زمی از شب سیاه پوشیده | چو بندگان ز مجره سپهر بسته کمر | |
| به هست و نیست در آرد عنان من در مشت | چو دو فریشته‌ام از دو سو قضا و قدر | |
| مباش و باش ز بیم و امید با تن و جان | مجوی و جوی ز حرص و قنوع در دل و سر | |
| مرابه «چون شود؟» و «کاشکی» و «شاید بود» | حذر نگاشته در پیش چشم یک دفتر | |
| اگر چه خواند همی عقل مر مرا در گوش | قضا چو کارگر آید چه فایده ز حذر | |
| گه از نهیبم گم شد بسان ماران پای | گهم ز حرص برآمد همی چو موران پر | |
| تن از درنگ هراس و دل از شتاب امید | به بط و سرعت، کیوان همی نمود و قمر | |
| چو خار و گل زگل و خار روی و غمزه‌ی دوست | ز تف و نم، لب من خشک بود و مژگان تر | |
| و گرنه گیتی، خشک از تف دلم بودی | ز اشک چشمم بر خنگ زیورم، زیور | |
| به راندن اندر راندم همی ز دیده سرشک | دل از هوا رنجور و تن از بلا مضطر | |
| به لون زر شده روی من از غبار نیاز | به رنگ می‌شده چشم من از خمار سهر | |
| نه بوی مستی در مغز من مگر زان می | نه رنگ هستی در دست من مگر زان زر | |
| رهی چو تیغ کشیده، کشیده و تابان | اثر ز سم ستوران بر او به جای گهر | |
| اگرچه تیغ بود آلت بریدن، من | همی بریدم آن تیغ را به گام آور | |
| وگر به تیزی گردد بریده چیز از تیغ | از او همی به درازی بریده گشت نظر | |
| چو آفتاب نهان شد، نهان شد از دیده | نیام او شب دیرنده تیره بود مگر | |
| مخوف راهی کز سهم شور و فتنه‌ی آن | کشید دست نیارست کوهسار و کور | |
| گه اخگر از جگر من چو خون دل گشته | گهی ز خون دلم خون شده دل اخگر | |
| گهی چو خاک، پراکنده، دل ز باد بلا | گهی چو پوست، ترنجیده دل ز آتش حر |