| این عقل در یقین زمانه گمان نداشت | کز عقل راز خویش زمانه نهان نداشت | |
| در گیتی‌ای شگفت کران داشت هرچه داشت | چون بنگرم عجایب گیتی کران نداشت | |
| هرگونه چیز داشت جهان تا بنای داشت | ملکی قوی چو ملک ملک ارسلان نداشت | |
| پاینده باد ملکش و ملکی است ملک او | که ایام نوبهار چنان بوستان نداشت | |
| گشت آن زمان که ملکش موجود شد جهان | دلشاد و هیچ شادی تا آن زمان نداشت | |
| آن جود و عدل دارد سلطان که پیش از این | آن جود و عدل، حاتم و نوشیروان نداشت | |
| هنگام کر و فر وغا تاب زخم او | شیر ژیان ندارد و پیل دمان نداشت | |
| ای پادشاه عادل و سلطان گنج بخش | هرگز جهان ملک چو تو قهرمان نداشت | |
| امروز یاد خواهم کردن ز حسب حال | یک داستان که دهر چنان داستان نداشت | |
| بونصر پارسی ملکا جان به تو سپرد | زیرا سزای مجلس عالی جز آن نداشت | |
| جان داد در هوات که باقیت باد جان | اندر خور ثنا جز آن پاک جان نداشت | |
| جان‌های بندگان همه پیوند جان توست | هر بنده جز برای تو جان و روان نداشت | |
| آن شهم کاردان مبارز که مثل او | این دهر یک مبارز و یک کاردان نداشت | |
| مرد هنر سوار که یک باره از هنر | اندر جهان نماند که او زیر ران نداشت | |
| کس چون زبان او به فصاحت زبان ندید | کس چون بیان او به لطافت بیان نداشت | |
| او یافت صد کرامت اگر مدتی نیافت | او داشت صد کفایت اگر سو زیان نداشت | |
| اندیشه‌ی مصالح ملک تو داشتش | و اندوه سو زیان و غم خانمان نداشت | |
| در هرچه اوفتاد بد و نیک و بیش و کم | او تاب داشت تاب سپهر کیان نداشت | |
| شصت و سه بود عمرش چون عمر مصطفی | افزون از این مقامی اندر جهان نداشت | |
| آن ساعت وفات که پاینده باد شاه | روی نیاز جز به سوی آسمان نداشت |