| گر چنین است کار خلق جهان | بد پسندیست، نابسامانیست | |
| سخت شوریده کار گردونیست | نیک دیوانه سار کیهانیست | |
| آن بر این بی‌هوا چو مفتونیست | و این بر آن بی‌گنه چو غضبانیست | |
| آن به افعال صعب تنینی است | و این به اخلاق سخت شیطانیست | |
| آن لجوجیست سخت پیکاریست | و این رکیکیست سست پیمانیست | |
| هرکسی را به نیک و بد یک چند | در جهان نوبتی و دورانیست | |
| مقبلی را زیادتیست به جاه | مدبری را ز بخت نقصانیست | |
| آن تن آسوده بر سر گنجیست | و این دل آواره از پی نانیست | |
| هر کجا تیز فهم داناییست | بنده‌ی کند فهم نادانیست | |
| تن خاکی چه پای دارد کو | باد جان را دمیده انبانیست | |
| عمر چون نامه‌ییست از بد و نیک | نام مردم بر او چه عنوانیست | |
| تا نگویی چو شعر برخوانم | کاین چه بسیار گوی کشخانیست | |
| کرده‌ام نظم را معالج جان | ز آن که از درد دل چو نالانیست | |
| کز همه حاصلی مرا نظمیست | وز همه آلتی مرا جانیست | |
| می‌نمایم ز ساحری برهان | گرچه ناسودمند برهانیست | |
| بخرد هر که خواهدم امروز | خلق را ارز من چه ارزانیست | |
| تو یقین دان که کارهای فلک | در دل روز و شب چو پنهانیست | |
| هیچ پژمرده نیستم که مرا | هر زمان تازه تازه دستانیست | |
| نیک و بد هرچه اندر این گیتی است | به خرابیست یا به عمرانیست، | |
| آدمی را ز چرخ تاثیریست | چرخ را از خدای فرمانیست |