| شبی چون شام در فریاد و زاری | به صبح آوردم اندر نوحه کاری | |
| صباحی ناگهانم خواب بربود | زمانی جانم از زاری بیاسود | |
| خرامان آمد اندر خواب نوشین | خیال آن سهی سروم به بالین | |
| مرا دید اوفتاده زار و مدهوش | ز تاب آتش دل سینه پرجوش | |
| در آب دیده‌ی خود غرق گشته | جگر در تاب و دود از سر گذشته | |
| به جان مجروح و تن بیمار و دل ریش | به کام دشمنان افتاده بی خویش | |
| ز مژگان اشک خونین بر زمین ریخت | ز روی مهربانی در من آویخت | |
| به من میگفت کای خو کرده با من | بسی در وصل جان پرورده با من | |
| تو آن در عشق رویم داستانی | تو آن بگزیده یار مهربانی | |
| که بی من یکدم آرامت نبودی | بجز وصلم دگر کامت نبودی | |
| کنون چون بی‌مراد از حس تقدیر | فتادی در چنین هجران دلگیر | |
| در این سرگشتگی چونست حالت | نمیگیرد ز عمر خود ملالت | |
| مرا تا از تو دورم نیست آرام | جدا ماندم بصد ناکامی از کام | |
| خیالی گشته‌ام در آرزویت | به جان آمد دلم در جستجویت | |
| پریشانحال چون زلف بتانم | چو چشم مست خوبان ناتوانم | |
| نماند از سرو قدم جز خیالی | نماند از ماه رویم جز هلالی | |
| تنم از زندگانی بهره‌ور نیست | تو را از حال زار من خبر نیست | |
| چو از بوی خیالش جان خبر یافت | ز بیهوشی زمانی روی برتافت | |
| تصور شد دلم را کاین وصال است | چه دانستم که در خوابم خیال است | |
| شدم تا قصه‌ی خود عرضه دارم | یکایک زخم هجران برشمارم |