| در این گرداب نتوان آرمیدن | بباید رخت بر هامون کشیدن | |
| از این دریا مشو یک لحظه ایمن | منت خود این همی گویم ولیکن | |
| بدین ملاحی و این ناخدائی | از این گرداب کی خواهی رهائی | |
| به بادی بشکند بازار دنیا | به کاری می‌نیاید کار دنیا | |
| نه جای تست زین دل گوشه بردار | رهت پیشست رو ره توشه بردار | |
| ترا جای دگر آرامگاهی است | وز این سازنده‌تر آب و گیاهی است | |
| در آنجا بینوایانرا بود کار | در آن کشور گدایانرا بود کار | |
| در او درمان فروشان درد خواهند | تنی باریک و روئی زرد خواهند | |
| ندارد سرکشی آنجا روائی | به کاری ناید آنجا پادشائی | |
| بر این عرصه مشو کژرو چو فرزین | دغا باز است گردون مهره برچین | |
| ادای بد مکن با قول کج بار | که آرد بدادائی مفلسی بار | |
| اگر خوش عیشی و گر مستمندی | در این ده روزه کاینجا پای بندی | |
| چو عنقا گوشه‌ی عزلت نگهدار | مرو بر سفره‌ی مردم مگس وار | |
| تردد در میان خلق کم کن | چو مردان روی بر دیوار غم کن | |
| نمی‌بینی کمان چون گوشه گیر است | بر او آوازه‌ی زه ناگزیر است | |
| مجرد باش و بر ریش جهان خند | ز مردم بگسل و بر مردمان خند | |
| مکن زن هر زمان جنگی میندوز | ز بهر شهوتی ننگی میندوز | |
| که از بی‌غیرتی به پارسائی | بدیوثی نیرزد کدخدائی | |
| علائق بر سر خاکت نشاند | مجرد شو که تجریدت رهاند | |
| غنیمت مرد را بی‌آب و رنگی است | خوشی در عالم بی‌نام و ننگی است |