| دلا تا چند از این صورت پرستی | قدم بر فرق هستی زن که رستی | |
| غم هر بوده و نابوده تا چند | حکایت گفتن بیهوده تا چند | |
| چو رندان خیز و چابک دستیی کن | ز جام نیستی سر مستیی کن | |
| رها کن عقل و رو دیوانه میگرد | چو مستان بر در میخانه میگرد | |
| که از میخانه یابی روشنائی | کنی با پاکبازان آشنائی | |
| دم از غم زن اگر شادیت باید | خرابی جو گر آبادیت باید | |
| مزن چون نار در خون جگر جوش | بهی خواهی چو به پشمینه میپوش | |
| وگر خواهی ز محنت رستگاری | بکمتر زان قناعت کن که داری | |
| سریر سلطنت بی داوری نیست | غم صاحب کلاهی سرسری نیست | |
| برو چشم هوس را میل درکش | پس آنگه خرقه را در نیل درکش | |
| طمع گستاخ شد بانگی بر او زن | هوس را نیز سنگی در سبو زن | |
| از آن ترسم که چون میبایدت مرد | تو آری گرد و دیگر کس کند خورد | |
| اگر روحت ز آلایش سلیم است | رسیدن در صراط المستقیم است | |
| وگر در چاه نفس افتی به خواری | تو معذوری که بینائی نداری | |
| در این منزل که هم راهست و هم چاه | علایق هر یکی غولی است بگریز | |
| چو مردان باره‌ی دولت برانگیز | به افسون خواندن از این غول بگریز | |
| چو طاووس سرابستان جانی | چو باز آشیان لامکانی | |
| از این بیغوله‌ی غولان چه خواهی | نه جغدی خانه در ویران چه خواهی | |
| در این کشتی که نامش زندگانیست | نفس را پیشه در وی بادبانیست | |
| نشاید خفت فارغ در شکر خواب | فتاده کشتی از ساحل به گرداب |