| چو زرین بال عنقای سرافراز | ز مشرق سوی مغرب کرد پرواز | |
| نهان گردید شمع گیتی افروز | سپاه شام شد بر روز پیروز | |
| عروس مهر رفت اندر عماری | مقرر گشت بر شب پرده‌داری | |
| هیون کوه را در سایه بستند | ز گوهر بر فلک پیرایه بستند | |
| فرو شد شاه خاور در سیاهی | برآمد ماه بر اورنگ شاهی | |
| در آن گلشن که ماوا جای من بود | بدان صورت که رسم و رای من بود | |
| به آئین جایگاهی ساز کردم | بروی دوستان در باز کردم | |
| مقامی همچو جنت جانفزائی | چو گلزار ارم بستان سرائی | |
| ز خاکش عنبر تر رشک برده | ز آبش حوض کوثر غوطه خورده | |
| نشستم گوش بر در دیده بر راه | بیمن دولت بیدار ناگاه | |
| خور خرم خرام و حور مهوش | گل نازک مزاج و سرو سرکش | |
| چو گنج از دیده‌ی مردم نهانی | بدان رونق بدان آئین که دانی | |
| درآمد ناگهان سرمست و دلشاد | نقاب از روی چون خورشید بگشاد | |
| مبارک ساعتی فرخنده روزی | که باز آید ز در مجلس فروزی | |
| بدیدم رویش و دیوانه گشتم | بر شمع رخش پروانه گشتم | |
| به دستی چادر از رخ باز میکرد | به دستی زلف مشکین ساز میکرد | |
| چو زد خورشید رویش در سرا تیغ | برون آمد گل از غنچه مه از میغ | |
| ز زیبائی گلش در پای میمرد | صنوبر پیش قدش سجده میبرد | |
| کمند زلف مشکین تاب داده | ز سنبل خرمنی بر گل نهاده | |
| لب از باد نفس افکار گشته | خمارین نرگسش بیمار گشته |