| صنوبر چون عروسان پرنیان پوش | چمن را شاهدی چون گل در آغوش | |
| گرفته سر بلندی پایه‌ی سرو | خنک آب روان و سایه‌ی سرو | |
| در این موسم که گل دل می‌رباید | صبا در باغ معجز مینماید | |
| من اندر کنج باغی باده در سر | گرفته ساغری بر یاد دلبر | |
| نهان در گوشه‌ای تنها نشسته | ز صد جا خار غم در پا شکسته | |
| خیالی در دلم ماوا گرفته | وز آن سودا دلم صحرا گرفته | |
| نه همدردی که دردی باز گویم | نه همرازی که با او راز گویم | |
| سر اندر پیش چون مستان فکنده | چو بلبل ناله در بستان فکنده | |
| رخم چون لاله از بس اشگ گلگون | چو گل خونین جگر چون غنچه پرخون | |
| به یاد روی آن سرو گلندام | گرفته با گل و با سرو آرام | |
| گهی بر یاد آن گل می‌شدم مست | گهی چون سرو بر سر میزدم دست | |
| خیالم آنکه گوئی ناگهانی | بود کز وصل او یابم نشانی | |
| در این حسرت ز حد بگذشت سوزم | در این سودا به پایان رفت روزم | |
| شب آمد باز دل بر غم نهادم | زمام دل به دست غصه دادم | |
| همیگفتم در آن شب زنده داری | در آن بی‌یاری و بی‌غمگساری |