| نمیگویم که در پیشت نشیند | بهل تا یکدم از دورت ببیند | |
| چه رسمست این جفا با یار کردن | دل یاران ز خود بیزار کردن | |
| زمانی با غریبی همزبان شو | دمی با مهربانی مهربان شو | |
| بدین آتش دل او گرم میکرد | دمش میداد و آهن نرم میکرد | |
| میانشان مدتی این ماجرا رفت | ز هر جانب بسی چون و چرا رفت | |
| بهر عذری که میورد در کار | جوابی مینهادش تازه در بار | |
| چو بسیاری از این معنی بر او خواند | بت شکر لب از پاسخ فرو ماند | |
| بحیلت مرغ در شست آمد آخر | رمیده باز در دست آمد آخر | |
| بت سوسن مزاج از بد لگامی | به آئینی که میگوید نظامی | |
| « بچشمی ناز بی‌اندازه میکرد | بدیگر چشم عهدی تازه میکرد» | |
| « عتابش گرچه میزد شیشه بر سنگ | عقیقش نرخ می‌برید در جنگ » |