| دگر بار آن فسون پرداز استاد | بر او افسونی از نو کرد بنیاد | |
| جوابش داد کای سرو سرافراز | مکن زین بیشتر بر بیدلان ناز | |
| اسیری کو تمنای تو دارد | سرش پیوسته سودای تو دارد | |
| چنین تا چند کوشی در هلاکش | بترس آخر ز آه سوزناکش | |
| بس این بیچاره را در درد کشتن | چراغش را بباد سرد کشتن | |
| بهل تا از لبت کامی بگیرد | بود کاین دردش آرامی بگیرد | |
| من آن پیر کهنسالم که در کار | جوانان از من آموزند هنجار | |
| طبیب رنج رنجوران عشقم | دوای درد بی‌درمان عشقم | |
| کنم دلدادگان را دلنوازی | کنم بیچارگان را چاره‌سازی | |
| علاج عاشق دیوانه دانم | هزار افسون از این افسانه دانم | |
| ز من بشنو غنیمت دان جوانی | دوباره نیست کس را زندگی | |
| دگر بر عاشقان خویش خواری | مکن گر طاقت خواری نداری | |
| بدین دلسوخته آتش چه ریزی | رها کن بعد از این تندی و تیزی | |
| کز این آتش بجز دودی نبینی | پشیمان گردی و سردی نبینی | |
| بهاری زحمت خاری نیرزد | همه دنیا به آزاری نیرزد | |
| کسی با مهربانان کین نورزد | خصومت کس بدین آئین نورزد | |
| بدین سرگشتگی مسکین جوانی | غریبی دردمندی ناتوانی | |
| دل اندر مهر و سودای تو بسته | شده از مهر و سودای تو خسته | |
| روا چون داریش مهجور کردن | بخواری زاستانش دور کردن | |
| گرفتم کز تو کامی برنگیرد | چرا باید که در هجرت بمیرد |