پس از عمری که دل خونابه میخورد
|
|
خرد بیرون شد و دل کار میکرد
|
چو بر دل شد زغم راه نفس تنگ
|
|
به صد افسون و صد دستان و نیرنگ
|
عقابی تیز پر را رام کردم
|
|
به سوی آن صنم پیغام کردم
|
که ای هم جان و هم جانانهی دل
|
|
غمت سلطان خلوت خانهی دل
|
جمالت چشم جان را چشمهی نور
|
|
ز رخسار تو بادا چشم بد دور
|
منم آن بیدلی کز بیقراری
|
|
کنم بر درگهت فریاد و زاری
|
خلاف رای تو رایی ندارم
|
|
بغیر از کوی تو جائی ندارم
|
دلم دائم تمنای تو ورزد
|
|
درونم مهر و سودای تو ورزد
|
مرا جادوی چشمت برده از راه
|
|
زنخدان توام افکنده در چاه
|
اسیر زلف مشگین تو گشتم
|
|
ترحم کن چو مسکین تو گشتم
|
دلم پر جوش و تن پرتاب تا کی
|
|
ز حسرت دیده پر خوناب تا کی
|
چنین مدهوش و رسوا چند گردم
|
|
چو گردون بی سر و پا چند گردم
|
بر این مجروح سرگردان ببخشای
|
|
بر این محزون بیسامان ببخشای
|
چو زلف خویش بیسامانیم بین
|
|
پریشانی و سرگردانیم بین
|
جز از الطاف تو غمخواریم نیست
|
|
ز چشمت بهره جز بیماریم نیست
|
زمانی گر ز روی آشنائی
|
|
دهد شمع جمالت روشنائی
|
شوم پروانه در پای تو میرم
|
|
به پیش قد و بالای تو میرم
|
مرا از آفتابت ذرهای بس
|
|
وز آن باغ ارم گل ترهای بس
|
نگویم یک زمان پیشت نشینم
|
|
شوم خرسند کز دورت ببینم
|
چو احوالم سراسر عرضه داری
|
|
یکایک قصهی من برشماری
|