غزل

دلم زین بیش غوغا برنتابد سرم زین بیش سودا برنتابد
غمت را گو بدار از جان ما دست که آن دیوانه یغما برنتابد
ز شوقت بر دل دیوانه‌ی ماست غمی کان سنگ خارا برنتابد
ز چشمم هر شبی مژگان براند چنان سیلی که دریا برنتابد
بیا امشب مگو فردا که این کار دگر امروز و فردا برنتابد
سر اندر پایت اندازیم چون زلف اگر زلفت سر از ما برنتابد
عبید از درد کی یابد رهائی چو درد دل مداوا برنتابد