خدایا تا از این فیروزه ایوان
|
|
فروزد ماه و مهر و تیر و کیوان
|
شه خاور جهان آرای باشد
|
|
زمان باقی زمین بر جای باشد
|
بر این نیلوفری کاخ کیانی
|
|
کند خورشید تابان قهرمانی
|
جهانرا چار عنصر مایه باشد
|
|
مکانرا از جهت شش پایه باشد
|
ز جوهر تا عرض راهست تاری
|
|
هیولا تا کند صورت نگاری
|
همیشه تا فراز فرش غبرا
|
|
معلق باشد این نه سقف مینا
|
جهان محکوم سلطان جهان باد
|
|
فلک مامور شاه کامران باد
|
نخستین دم که خاطر خامه دربست
|
|
بر این دیبای ششتر نقش بربست
|
چو استاد طبیعت داد سازش
|
|
نوشتم نام خسرو بر طرازش
|
شهنشاه جهان دارای عالم
|
|
چراغ دودمان نسل آدم
|
همایون گوهر دریای شاهی
|
|
وجودش آیت لطف الهی
|
ضمیرش نقطهی پرگار معنی
|
|
درونش مهبط انوار معنی
|
جم ثانی جمال دنیی و دین
|
|
ابواسحاق سلطان السلاطین
|
خجسته پادشاه دادگستر
|
|
جهانگیر آفتاب هفت کشور
|
غلام بارگاهش تاجداران
|
|
جنابش سجدهگاه شهریاران
|
زخیلش هر سوی صاحب کلاهی
|
|
سپاهش هریکی میری و شاهی
|
بروز بزم چون برگاه جمشید
|
|
بگاه رزم چون تابنده خورشید
|
سریرش پایه بر گردون کشیده
|
|
قدم بر جای افریدون کشیده
|
سرافکنده برش هر سر فرازی
|
|
ز باغش هر تذوری شاهبازی
|
بدو بادا فلک را سربلندی
|
|
مبادا دشمنش را زورمندی
|
در او قبلهی اقبال بادا
|
|
حریمش کعبهی آمال بادا
|
گرم اقبال روزی یار گردد
|
|
غنوده بخت من بیدار گردد
|
بر آن درگاه خواهم داد از این دل
|
|
مسلمانان مرا فریاد از این دل
|
دلی دارم دل از جان برگرفته
|
|
امید از کفر و ایمان برگرفته
|
دل ریشی غم اندوزی بلائی
|
|
به دام عشق خوبان مبتلائی
|
دلی شوریده شکلی بیقراری
|
|
دلی دیوانهای آشفته کاری
|
دلی دارم غم دوری کشیده
|
|
ز چشم یار رنجوری کشیده
|
دلی کو از خدا شرمی ندارد
|
|
ز روی خلق آزرمی ندارد
|
مشقت خانهی عشق آشیانی
|
|
محلت دیدهی بی دودمانی
|
بخون آغشته ای سودا مزاجی
|
|
کهن بیمار عشق بی علاجی
|
چو چشم شاهدان پیوسته مستی
|
|
مغی کافر نهادی بت پرستی
|
چو زلف کافران آشفته کاری
|
|
سیه روئی پریشان روزگاری
|
همیشه بر بلای عشق مفتون
|
|
سراپای وجودش قطرهی خون
|
نباشد در پی مالی و جاهی
|
|
نباشد هرگزش روئی به راهی
|
ز غم هردم به صد دستان برآید
|
|
ز بهر خط و خالش جان برآید
|
ز شیدائی و خود رائی نترسد
|
|
چو نادانان ز رسوائی نترسد
|
شود حیران هر شوخی و شنگی
|
|
نباشد هرگزش نامی و ننگی
|
هرانکو داردش چون دیده در تاب
|
|
نهانش را به خون دل دهد آب
|
درون خویش دائم ریش خواهد
|
|
بلا چندانکه بیند بیش خواهد
|
همیشه سوگواری پیشه دارد
|
|
همیشه عاشقی اندیشه دارد
|
ز دور ار سرو بالائی ببیند
|
|
به پایش در فتد دردش بچیند
|
چو دست نار پستانی بگیرد
|
|
به پیش نار بستانش بمیرد
|
ز بهر خوبرویان جان ببازد
|
|
به کفر زلفشان ایمان ببازد
|
تو گوئی عادت پروانه دارد
|
|
به جان خویشتن پروا ندارد
|
من از افکار او پیوسته افگار
|
|
من از تیمار او پیوسته بیمار
|
به نور چشم بیند هر کسی راه
|
|
دل مسکین ز چشم افتاده در چاه
|
مرا دل کشت فریاد از که خواهم
|
|
اسیر دل شدم داد از که خواهم؟
|
ز دست این دل دیوانه مستم
|
|
درون سینه دشمن میپرستم
|
ندیده دانهای از وصف دلدار
|
|
به دام دل گرفتارم گرفتار
|
بدینسان خسته کسرا دل مبادا
|
|
کسی را کار دل مشکل مبادا
|
ز دست دل شدم با غصه دمساز
|
|
خدایا این دلم را چارهای ساز
|
مرا دل در غم دلداری افکند
|
|
به دام عشق گل رخساری افکند
|