| بنوش باده که فصل بهار میید | نوید خرمی از روزگار میید | |
| ز ابر قطره‌ی آب حیات میبارد | ز باد نفخه‌ی مشک تتار میید | |
| برای رونق بزم معاشران لاله | گرفته جام می خوشگوار میید | |
| میان باغ به صد لب شکوفه میخندد | که سبزه میدمد و گل به بار میید | |
| دماغ شیفتگان را به جوش میرد | خروش مرغ که از مرغزار میید | |
| هزار پیرهن از شوق میکند پاره | به گوش غنچه چو بانک هزار میید | |
| به باغ گربه بر اطراف شاخ پنداری | گشاده پنجه باری شکار میید | |
| به هر کجا که رود مرده زنده گرداند | نسیم کز طرف جویبار میید | |
| کنون چو غنچه و گل هرکجا که زنده‌دلیست | به زیر سایه‌ی بید و چنار میید | |
| کنار آب و کنار بتان غنیمت دان | کنون که موسم بوس و کنار میید | |
| غلام دولت آنم که مست سوی چمن | گرفته دست بتی چون نگار میید | |
| به باغ جلوه کنان گل نهاده زر بر کف | به بزم شاه جهان با نثار میید | |
| جمال دنیی ودین کافتاب هر روزه | به سوی درگه او بنده‌وار میید | |
| خدایگان سلاطین که دولت او را | مدد ز حضرت پروردگار میید | |
| شهیکه مژده‌ی اقبال و کامرانی او | ز اوج طارم نیلی حصار میید | |
| فلک خزاین جنات آستانه‌ی تو | کجا سپهر برین در شمار میید | |
| به روز معرکه خورشید تیغ زن هر دم | ز زخم تیغ تو در زینهار میید | |
| ز باد نیزه‌ی آتش نهیب چون آبت | عدوی سوخته دل خاکسار میید | |
| به هر طرف که رود رایت تو نصرت و فتح | پذیره‌اش ز یمین و یسار میید | |
| خجسته سایه‌ی چتر جهانگشای ترا | ز همنشینی خورشید عار میید |