| منم اسیر و پریشان ز یار خود محروم | غریب شهر کسان و ز دیار خود محروم | |
| به درد و رنج فرومانده و ز دوا نومید | نشسته در غم و از غمگسار خود محروم | |
| گزیده صحبت بیگانگان و نااهلان | ز قوم و کشور و ایل و تبار خود محروم | |
| ز روزگار مرا بهره نیست جز حرمان | مباد هیچکس از روزگار خود محروم | |
| ز آه سینه بسوزم اگر شوم نفسی | ز سیل این مژه‌ی سیل بار خود محروم | |
| ز هر بدی که به من میرسد بتر زان نیست | که مانده‌ام ز خداوندگار خود محروم | |
| امید هست عبید آنکه عاقبت نشوم | ز لطف و رحمت پروردگار خود محروم |