ای ترک چشم مستت بیمار خانهی دل | زلف تو دام جانها خال تو دانهی دل | |
آنجا که ترک چشمت شست جفا گشاید | تیر بلا نیاید جز بر نشانهی دل | |
خونابهی سرشکم ریزند مردم چشم | از آستانهی تو تا آسمانهی دل | |
دل اوفتاده عاجز بر آستانهی تو | تا عاجز اوفتادم بر آستانهی دل | |
دارد عبید مسکین دائم هوای عشقت | هم در میانهی جان هم در میانهی دل |