| شرم دار ایدل از این دهر رهائی تا چند | بیخودی تا به کی و بیهده رائی تا چند | |
| نیست کار تو به سامان و کیائی به نوا | غره گشتن به چنین کار و کیائی تا چند | |
| با چنین مال و بقائی و متاعی که تراست | لاف قارونی و دعوی خدائی تا چند | |
| تن مقیم حرم و دل به خرابات مغان | کرده زنهار نهان زیر عبائی تا چند | |
| دنیی و آخرتت هر دو هوس میدارد | یک جهت باش چو مردان دو هوائی تا چند | |
| ضامن نفس گر اینست بدین راضی شو | غم درویشی و بی‌برگ و نوائی تا چند | |
| از در رحمت حق جوی گشایش چو عبید | بر در بسته‌ی مخلوق گدائی تا چند |