| کجا کسیکه مرا مژده‌ی چمانه دهد | علی‌الصباح به من باده‌ی شبانه دهد | |
| ز دوستان و عزیزان که باشد آنکه مرا | نشان به کوی مغان و می مغانه دهد | |
| خوشا کسیکه چو رندان ز خانه وقت سحر | بدر گریزد و تن در شرابخانه دهد | |
| غلام دولت آنم که هرچه بستاند | به شمع و شاهد و چنگ و دف و چغانه دهد | |
| ز غم پناه به می بر که می به خاصیت | نتیجه عیش خوش و عمر جاودانه دهد | |
| مرو به عشوه‌ی زاهد ز ره که او دایم | فریب مردم نادان بدین فسانه دهد | |
| به اعتقاد شنو پند سودمند عبید | که او همیشه ترا پند عاقلانه دهد |