این چه بویست ای صبا از مرغزار آوردهئی
|
|
مرحبا کارام جان مرغ زار آوردهئی
|
بهر جان بیقرار آدم خاکی نهاد
|
|
نکتهی از روضهی دارالقرار آوردهئی
|
وقت خوش بادت که وقت دوستان خوش کردهئی
|
|
تا ز طرف بوستان بوی بهار آوردهئی
|
سرو ما را چون کشیدی در بر آخر راست گوی
|
|
کز وصالش شاخ شادی را ببار آوردهئی
|
عقل را از بوی می مست و خراب افکندهئی
|
|
چون حدیثی از لب میگون یار آوردهئی
|
یک نفس تار سر زلفش ز هم بگشودهئی
|
|
وز معانی این همه مشک تتار آوردهئی
|
در چنین وقتی که خواجو در خمار افتاده است
|
|
جان فدا بادت که جامی خوشگوار آوردهئی
|