خوشا وقتی که از بستانسرائی
|
|
برآید نغمهی دستانسرائی
|
بده ساقی که صوفی را درین راه
|
|
نباشد بی می صافی صفائی
|
اگر زر میزنی در ملک معنی
|
|
به از مستی نیابی کیمیائی
|
سحاب از بی حیائی بین که هر دم
|
|
کند با دیدهی ما ماجرائی
|
چه باشد گر ز عشرتگاه سلطان
|
|
بدرویشی رسد بانگ نوائی
|
درین آرامگه چندانکه بینم
|
|
نبینم بیریائی بوریائی
|
و گر خود نافهی مشک تتارست
|
|
نیابم اصل او را بیخطائی
|
سریر کیقباد و تاج کسری
|
|
نیرزد گرد نعلین گدائی
|
اگر خواهی که خود را بر سر آری
|
|
بباید زد بسختی دست و پائی
|
درین وادی فرو رفتند بسیار
|
|
که نشنیدند آواز درائی
|
ندارم چشم در دریای اندوه
|
|
که گیرد دست خواجو آشنائی
|