ای میان تو چو یک موی و دهان یکسر موی
|
|
نتوان دیدن از آن موی میان یک سر موی
|
بیمیان و دهن تنگ تو از پیکر و دل
|
|
زین ندارم بجز از موئی وزان یک سر موی
|
ناوک چشم تو گر موی شکافد شاید
|
|
کابروت فرق ندارد ز کمان یک سر موی
|
تو بهنگام سخن گر نشوی موی شکاف
|
|
کس نیابد ز دهان تو نشان یک سر موی
|
ور نیاید دهنت در نظر ای جان جهان
|
|
نکنم میل سوی جان و جهان یک سر موی
|
تاب تیر تو ندارم که ندارد فرقی
|
|
ناوک غمزهات از نوک سنان یک سر موی
|
زاهد صومعه در حلقهی زنار شود
|
|
گر شود از سر زلف تو عیان یک سر موی
|
نکشد این دل دیوانه سودائی من
|
|
سر از آن سلسله مشک فشان یک سر موی
|
خواجو ار زانکه بهر موی زبانی گردد
|
|
نکند از غم عشق تو بیان یک سر موی
|