گهم رانی و گه دشنام خوانی
|
|
تو دانی گر بخوانی ور برانی
|
من از عالم برون از آستانت
|
|
نمیدانم دری باقی تو دانی
|
چه باشد گر غریبی را بپرسی
|
|
چه خیزد گر اسیری را بخوانی
|
ز بس کز نالهی من در فغانست
|
|
کند کوه گرانم دل گرانی
|
چو من دور از تو بر آتش نشستم
|
|
تو میخواهی که بر خاکم نشانی
|
بزد راهم سماع ارغنونی
|
|
ببرد آبم شراب ارغوانی
|
بیا تا با جوانان باده نوشیم
|
|
که بر بادست دوران جوانی
|
زهی رویت گل باغ بهشتی
|
|
خط سبزت مثال آسمانی
|
ترا سرو روان گفتن روا نیست
|
|
که از سر تا قدم عین روانی
|
چو نام شکرت گفتم خرد گفت
|
|
ندیدم کس بدین شیرین زبانی
|
خضر گر چشمهی نوشت بدیدی
|
|
بشستی دست از آب زندگانی
|
بهر سو گو مرو چشم تو زانروی
|
|
که بر مردم فتد از ناتوانی
|
بیاد لعل در پاش تو خواجو
|
|
کند گاه سخن گوهر فشانی
|