دی سیر برآمد دلم از روز جوانی
|
|
جانم به لب آمد ز غم و درد نهانی
|
کردم گله زین چرخ سیه روی بد اختر
|
|
کز بهر دو قرصم بجهان چند دوانی
|
جان من دلسوخته را هیچ مرادی
|
|
حاصل نشود تا تو بکامش نرسانی
|
فریاد ز دست تو که از قید حوادث
|
|
یک لحظه امانم ندهی خاصه امانی
|
هر که چو قلم گاه سخن در بچکاند
|
|
خون سیه از تیغ زبانش بچکانی
|
کی شاد شود خسروی از دور تو کز تو
|
|
بی دار به دارا نرسد تخت کیانی
|
سلطان فلک گرم شد و گفت که خواجو
|
|
بر ملک بقا زن علم از عالم فانی
|
زین پیر جهاندیدهی بد روز چه خواهی
|
|
بر وی ز چه شنعت کنی و دست فشانی
|
هر چند جهانی ز سلاطین زمانه
|
|
آخر نه گدای در سلطان جهانی
|
در مصر معانی ید بیضا بنمائی
|
|
وقتی که چو موسی نکشی سر ز شبانی
|
گر نایب خاقانی و خاقانی وقتی
|
|
ور ثانی سحبانی و حسان زمانی
|
چون شمع مکش سر که بیکدم بکشندت
|
|
با این همه گردنکشی و چرب زبانی
|
خاموش که تا در دهن خلق نیفتی
|
|
در ملک فصاحت چو زبان کام نرانی
|
زین طایفه شعرت بشعیری نخرد کس
|
|
گر آب حیاتست بپاکی و روانی
|
با این همه یک نکته بگویم ز سر مهر
|
|
هر چند که دانم که تو این شیوه ندانی
|
رو مسخرگی پیشه کن و مطربی آموز
|
|
تا داد خود از کهتر و مهتر بستانی
|