دلکم برد بغارت ز برم دلبرکی
|
|
سر فرو کرده پری پیکرک از منظرکی
|
نرگس هندوک مستک او جادوکی
|
|
سنبل زنگیک پستک او کافرکی
|
بختکم شورک از آن زلفک شورانگیزک
|
|
سخنش تلخک و شیرین لبکش شکرکی
|
چشمم از لعلک در پوشک او در پاشک
|
|
لیکن از منطقکش هر سخنی گوهرکی
|
دلکم شد سر موئی و چو موئی تنکم
|
|
تا جدا ماند کنارم ز میان لاغرکی
|
بر دلم عیب نگیرید که دیوانککیست
|
|
چه کند نیست گزیرش ز پری پیکرکی
|
قدکم شد چو سر زلف صنوبر قدکی
|
|
رخکم گشت چو زر در غم سیمین برکی
|
از تو ای سرو قدک کیست که بر خواهد خورد
|
|
گر چه از سرو خرامان نخورد کس برکی
|
سرک اندر سرک عشق تو کردم لیکن
|
|
با من خسته دلک نیست ترا خود سرکی
|
غمکت میخورم و نیست غمت غمخورکم
|
|
هیچ گوئی که مرا بود گهی غمخورکی
|
خواجو از حلقکک زلف تو شد حلقه بگوش
|
|
زانکه عیبی نبود گر بودت چاکرکی
|