گرفتمت که بگیرم عنان مرکب تازی
|
|
کجا روم که فرس بر من شکسته نتازی
|
تو شاهبازی و دانم که تیهوان نتوانند
|
|
که در نشیمن عنقا کنند دعوی بازی
|
شبان تیره بسی بردهام بخر و روزی
|
|
شبی چو زلف سیاهت ندیدهام بدرازی
|
ضرورتست که پیشت چو شمع سوزم و سازم
|
|
گرم چو شمع بسوزی ورم چو عود بسازی
|
مرا بضرب تو چون چنگ سرخوشست ولیکن
|
|
تو دانی ار بزنی حاکمی و گر بنوازی
|
بدوستی که چو دل قلب و نادرست نیایم
|
|
گرم در آتش سوزنده همچو زر بگدازی
|
بخون بشوی مرا چون قتیل تیغ تو گشتم
|
|
که در شریعت عشقت شهید باشم و غازی
|
چو روشنست که نور بقا ثبات ندارد
|
|
به ناز خویش و نیاز من شکسته چه نازی
|
فدای جان تو خواجو اگر قتیل تو گردد
|
|
ولی بقتل وی آن به که دست خویش نیازی
|