| ای نفس مشک بیز باد بهاری | غالیه بوئی مگر نسیم نگاری | |
| بر سر زلفش گذشته‌ئی که بدینسان | نافه گشائی کنی و مشک نثاری | |
| جان گرامی فدای خاک رهت باد | کز من مسکین قدم دریغ مداری | |
| گر گذری باشدت بمنزل آن ماه | لطف بود گر پیام من بگذاری | |
| گو چه شود گر خلاف قول بد اندیش | کام دل ریش این شکسته برآری | |
| ای ز سر زلف مشکسای معنبر | بر سر آتش نهاده عود قماری | |
| چون بزبان قلم حدیث تو رانم | آیدم از خامه بوی مشک تتاری | |
| غاب اذاغبت فی الصبابة صبری | بان اذا بنت فی‌العباد قراری | |
| من چو برون از تو دستگیر ندارم | چون سر زلفم مگر فرو نگذاری | |
| زور و زرم با تو چون ز دست نخیزد | چاره چه باشد برون ز ناله و زاری | |
| هر نفس از شاخسار شوق برآید | غلغل خواجو چه جای نغمه ساری |