ای دلم بسته ز زلف سیهت زناری
|
|
نافهی مشک تتار از سر زلفت تاری
|
خط مشکین تو از غالیه بر صفحهی ماه
|
|
گرد آن نقطهی موهوم کشد پرگاری
|
بر گل عارضت آن خال سیاه افتادست
|
|
همچو زنگی بچهئی بر طرف گلزاری
|
گر کسی برخورد از لعل لبت اولی من
|
|
ور دل از دست رود در سر زلفت باری
|
کار زلف سیهت گر بدلم در بندست
|
|
سهل باشد اگرش زین بگشاید کاری
|
دلم آن طره هندو بسیه کاری برد
|
|
چون فتادم من بیدل به چنان طراری
|
نرگس مست تو گر باده چنین پیماید
|
|
نیست ممکن که ز مجلس برود هشیاری
|
گرهی از شکن زلف چلیپا بگشای
|
|
تا بهر موی ببندم پس ازین زناری
|
ظاهر آنست که ضایع گذرد عمر عزیز
|
|
مگر آن دم که برآری نفسی با یاری
|
میل خاطر بگلستان نکشد خواجو را
|
|
اگرش دست دهد طلعت گلرخساری
|