مهست یا رخ آن آفتاب مهر افزای
|
|
شبست یا خم آن طره قمر فرسای
|
مرا مگوی که دل در کمند او مفکن
|
|
بدان نگار پریچهره گو که دل مربای
|
چه سود کان مه محمل نشین نمیگوید
|
|
که بیش ازین مخروش ای درای هرزه درای
|
مرا بزلف تو رایست از آنکه طوطی را
|
|
گمان مبر که بهندوستان نباشد رای
|
نوای نغمهی چنگم چه سود چون همه شب
|
|
خیال زلف توام چنگ میزند در نای
|
ببوی زلف سیاهت بباد دادم عمر
|
|
مرا که گفت که بنشین و باد میپیمای
|
اگر چه عمر منی ای شب سیه بگذر
|
|
و گر چه جان منی ای مه دو هفته برای
|
چو روشنست که عمر این همه نمیپاید
|
|
مرا چو عمرعزیزی تو نیز بیش مپای
|
خوشا بفصل بهاران فتاده وقت صبوح
|
|
نوای پردهسرا در هوای پردهسرای
|
اگر خروش برآرد چو بلبلان خواجو
|
|
چه غم خورد گل سوری ز مرغ نغمه سرای
|
ز شور شکر شعرم نوای عشق زنند
|
|
به بوستان سخن طوطیان شکر خای
|