پرواز کن ای مرغ و بگلزار فرود آی
|
|
ور اهل دلی بر در دلدار فرود آی
|
ور میطلبی خون دل خستهی فرهاد
|
|
چون کبک هوا گیر و بکهسار فرود آی
|
ای باد صبا بهر دل خستهی یاران
|
|
یاری کن و در بندگی یار فرود آی
|
در سایهی ایوانش اگر راه نیابی
|
|
خورشید صفت بر در و دیوار فرود آی
|
ور پرتو خورشید رخش تاب نیاری
|
|
در سایهی آن زلف سیه کار فرود آی
|
چون بر سر آبست ترا منزل مالوف
|
|
بر چشمهی چشم من خونخوار فرود آی
|
از کفر سر زلف بتان گر خبرت هست
|
|
ممن شو و در حلقهی کفار فرود آی
|
از صومعه بیرون شو و از زوایه بگذر
|
|
وانگاه بیا بر در خمار فرود آی
|
خواهی که رسانی بفلک رایت منصور
|
|
با سر انا الحق بسر دار فرود آی
|
ای آنکه طبیب دل پر حسرت مائی
|
|
از بهر خدا بر سر بیمار فرود آی
|
خواجو اگر از بهر دوای دل مجروح
|
|
دارو طلبی بر در عطار فرود آی
|