ایکه چو موی شد تنم در هوس میان تو
|
|
هیچ نمیرود برون از دل من دهان تو
|
از چمن تو هر کسی گل بکنار میبرند
|
|
لیک بما نمیرسد نکهت بوستان تو
|
گر ز کمان ابرویت عقل سپر بیفکند
|
|
عیب مکن که در جهان کس نکشد کمان تو
|
چون تو کنار میکنی روز و شب از میان ما
|
|
کی به کنار ما رسد یک سر مو میان تو
|
تا تو چه صورتی که من قاصرم از معانیت
|
|
تا تو چه آیتی که من عاجزم از بیان تو
|
کی ز دلم برون روی زانکه چو من نبودهام
|
|
عشق تو بوده است و بس در دل من بجان تو
|
صد رهم ار بستین دور کنی ز آستان
|
|
دستم و آستین تو رویم و آستان تو
|
گر چه بود به مهر تو شیر فلک شکار من
|
|
رشک برم هزار پی بر سگ پاسبان تو
|
خواجو از آستان تو کی برود که رفته است
|
|
حاصل روزگار او در سر داستان تو
|