ای سر زلف تو لیلی و جهانی مجنون
|
|
عالمی بر شکن زلف سیاهت مفتون
|
خسروان شکر شیرین سخنت را فرهاد
|
|
عاقلان طرهی لیلی صفتت را مجنون
|
خال زنگیت سیاهیست بغایت مقبل
|
|
زلف هندوت بلالیست بغایت میمون
|
سر موئیست میان تو ولی یکسر موی
|
|
در کنار من دلخسته ترا نیست سکون
|
از میان تو هر آن نکته که صورت بستم
|
|
بجز این معنی باریک نیامد بیرون
|
کاف و نون پیش من آنست که خود ممکن نیست
|
|
مگر آن زلف چو کاف و خم ابروی چو نون
|
چشم خونخوار تو چون تشنه بخون دل ماست
|
|
هست دور از تو مرا چشمی و صد چشمهی خون
|
چون فغان من دلسوخته از گردونست
|
|
میرسانم همه شب آه و فلک بر گردون
|
هست یاقوت تو چون گفتهی خواجو شیرین
|
|
مهر رخسار تو چون محنت او روز فزون
|