بوقت صبح ندانم چه شد که مرغ چمن
|
|
هزار نالهی شبگیر بر کشید چو من
|
مگر چو باد صبا مژدهی بهار آورد
|
|
بباد داد دل خسته در هوای سمن
|
در آن نفس که برآید نسیم گلشن شوق
|
|
رسد ببلبل یثرب دم اویس قرن
|
میان یوسف و یعقوب گر حجاب بود
|
|
معینست که نبود برون ز پیراهن
|
ز روی خوب تو دوری نمیتوانم جست
|
|
اگر چنانکه شوم فتنه هم بوجه حسن
|
ز خوابگاه عدم چون بحشر برخیزم
|
|
روایح غم عشق تو آیدم ز کفن
|
کند بگرد درت مرغ جان من پرواز
|
|
چنانکه بلبل سرمست در هوای چمن
|
ز سوز سینه چو یک نکته بر زبان آرم
|
|
زند زبانه چو شمع آتش دلم ز دهن
|
چو نور روی تو پرتو برآسمان فکند
|
|
چراغ خلوت روحانیان شود روشن
|
میان جان من و چین جعد مشکینت
|
|
تعلقیست حقیقی بحکم حب وطن
|
حدیث زلف تو میگفت تیره شب خواجو
|
|
برآمد از نفس او نسیم مشک ختن
|