بلبل خوش سرای شد مطرب مجلس چمن
|
|
مطربهی سرای شد بلبل باغ انجمن
|
خادم عیشخانه کو تا بکشد چراغ را
|
|
زانکه زبانه میزند شمع زمردین لگن
|
ساقی دلنواز گو داد صبوحیان بده
|
|
مطرب نغمه ساز گو راه معاشران بزن
|
هر سحری که نسترن پرده ز رخ برافکند
|
|
باد صبا ببوی گل رو بچمن نهد چو من
|
نیست مرا بجز بدن یک سر موی در میان
|
|
نیست ترا بجز میان یک سر موی بر بدن
|
ای چو تن منت میان بلکه در آن میان گمان
|
|
وی چو دل منت دهان بلکه در آن دهان سخن
|
هیچ ندید هر که او هیچ ندید از آن میان
|
|
هیچ نگفت هر که او هیچ نگفت از آن دهن
|
روز جزا چو از لحد بر عرصاتم آورند
|
|
خون جگر فرو چکد گر بفشاریم کفن
|
مرغ ببوی نسترن واله و مست میشود
|
|
خواجو از آنکه سنبلش بوی دهد بنسترن
|