دوش چون از لعل میگون تو میگفتم سخن
|
|
همچو جام از باده لعلم لبالب شد دهن
|
مرده در خاک لحد دیگر ز سر گیرد حیات
|
|
گر به آب دیدهی ساغر بشویندش کفن
|
با جوانان پیر ماهر نیمه شب مست و خراب
|
|
خویشتن را در خرابات افکند بی خویشتن
|
تشنگانرا ساقی میخانه گو آبی بده
|
|
رهروانرا مطرب عشاق گو راهی بزن
|
گر نیارامم دمی بی همدمی نبود غریب
|
|
زانکه با تنها بغربت به که تنها در وطن
|
ایکه دور افتادهئی از راه و با ما همرهی
|
|
ره بمنزل کی بری تا نگذری از ما و من
|
بلبل از بوی سمن سرمست و مدهوش اوفتد
|
|
ما ز گلبوئی که رنگ و روی او دارد سمن
|
باغبان چون آبروی گل نداند کز کجاست
|
|
باد پندارد خروش نالهی مرغ چمن
|
در حقیقت پیر کنعان چون ز یوسف دور نیست
|
|
ای عزیزان کی حجاب راه گردد پیرهن
|
جان و جانانرا چو با هم هست قرب معنوی
|
|
اعتبار بعد صوری کی توان کردن ز تن
|
گر چه خواجو منطق مرغان نکو داند ولیک
|
|
از سلیمان مرغ جانش باز میراند سخن
|