دلا از جان زبان درکش که جانان | نکو داند زبان بی زبانان | |
اگر برگ گلت باشد چو بلبل | مترس از خار خار باغبانان | |
طبیبانرا اگر دردی نباشد | چه غم باشد ز درد ناتوانان | |
نیندیشد معاشر در شبستان | شبان تیره از حال شبانان | |
خرد با عشق برناید که پیران | زبون آیند در دست جوانان | |
ندارد موئی از موئی تفاوت | میان لاغر لاغر میانان | |
شراب تلخ چون شکر کنم نوش | بیاد شکر شیرین دهانان | |
اگر جانان برآرد کام جانم | کنم جانرا فدای جان جانان | |
میانش در ضمیر خرده بینان | دهانش در گمان خرده دانان | |
نشان دل چه میپرسی ز خواجو | نپرسد کس نشان بی نشانان |