خوشا صبح و صبوحی با همالان
|
|
نظر بر طلعت فرخنده فالان
|
خداوندا بده صبری جمیلم
|
|
که مینشکیبم از صاحب جمالان
|
خیالت این که برگردم ز خوبان
|
|
چو درویش از در دریا نوالان
|
دلم چون گیسوی او بر کمر دید
|
|
چو وحشی شد شکار کوه مالان
|
گهی کز کازرون رحلت گزینم
|
|
بنالد از فغانم کوه نالان
|
غریبان را چرا باید که بینند
|
|
بچشم منقصت صاحب کمالان
|
خطا باشد که چشم ترکتازت
|
|
دل مردم کند یکباره نالان
|
مگر زلف تو زان آشفته حالست
|
|
که در تابند ازو آشفته حالان
|
چنان مرغ دلم در قیدت افتاد
|
|
که کبکان دری در چنگ دالان
|
عقاب تیز پر کی باز گردد
|
|
بهر بازی ز صید خسته بالان
|
غزل خواجو بگوید بر غزاله
|
|
مگر برآهوی چشم غزالان
|