ای نسیم سحری بوی بهارم برسان
|
|
شکری از لب شیرین نگارم برسان
|
حلقهی زلف دلارام من از هم بگشای
|
|
شمسهئی زان گره غالیه بارم برسان
|
تار آن سلسلهی مشک فشان بر هم زن
|
|
بوئی از نافهی آهوی تتارم برسان
|
گرت افتد به دواخانهی وصلش گذری
|
|
مرهمی بهر دل ریش فگارم برسان
|
دم بدم تا کنمش بر ورق دیده سواد
|
|
نسخهای زان خط مشکین غبارم برسان
|
تا دهم بوسه و بر بازوی ایمان بندم
|
|
رقعهئی از خط آن لاله عذارم برسان
|
پیش از آن کز من دلخسته نماند دیار
|
|
مژدهئی از ره یاری بدیارم برسان
|
چون بدان بقعه رسی رقعهی من در نظر آر
|
|
نام من محو کن و نامه بیارم برسان
|
گر بخمخانهی آن مغبچهات راه بود
|
|
سر خم بر کن و داروی خمارم برسان
|
دارد آن موی میان از من بیچاره کنار
|
|
یا رب آنموی میان را بکنارم برسان
|
دل خواجو شد و بر خاک درش کرد قرار
|
|
خبری زاندل بی صبر و قرارم برسان
|