چو چشم خفته بگشودی ببستی خواب بیداران
|
|
چو تاب طره بنمودی ببردی آب طراران
|
ترا بر اشک چون باران من گر خنده میآید
|
|
عجب نبود که در بستان بخندد غنچه از باران
|
چو فرهاد گرفتاران بگوشت میرسد هرشب
|
|
چه باشد گر رسی روزی بفریاد گرفتاران
|
طبیب ار بیندت در خواب کز رخ پرده برداری
|
|
ز شوق چشم رنجورت بمیرد پیش بیماران
|
الا ای شمع دلسوزان چراغ مجلس افروزان
|
|
بجبهت ماه مه رویان بطلعت شاه عیاران
|
بقد سرو سرافرازان برخ صبح سحر خیزان
|
|
بخط شام سیه روزان بشکر نقل میخواران
|
ز ما گر خردهئی آمد بزرگی کن و زان بگذر
|
|
که آن بهتر که بر مستان ببخشایند هشیاران
|
ز ارباب کرم لطفی و رای آن نمیباشد
|
|
که ذیل عفو میپوشند بر جرم گنه کاران
|
کسی حال شبم داند که چون من روز گرداند
|
|
تو خفته مست با شاهد چه دانی حال بیداران
|
بقول دشمن ار پیچم عنان از دوست بیدینم
|
|
که ترک دوستی کفرست در دین وفاداران
|
بگو ای پیر فرزانه که شاگردان میخانه
|
|
برون آرند خواجو را بدوش از کوی خماران
|